Tamaryokucha onder de loep

Tamaryokucha ofwel guricha, betekent gekrulde / opgerolde thee. Tama betekent in het Japans trouwens bal of juweel. Groene ” licht-thee” in de vorm van een komma, geproduceerd in de regio Kyūshū. De thee wordt drie keer per jaar geoogst van april tot september en wordt of gewokt of gestoomd. In Japan gelooft men dat de antioxidanten en vitamines bij stomen beter behouden blijven.

Op een Amerikaanse site een zin die mij aansprak:

” Zoals de bodem en het klimaat in Napa Valley zijn gemaakt voor wijn, zo zijn bodem en klimaat in Kumamoto extreem geschikt voor het verbouwen van groene thee.”

Na even speuren op internet vliegt de diversiteit aan zetadviezen je om de oren.

Eerste infusie

Uiteindelijk kies ik voor mijn eerste poging voor: 75 graden, 10 gram, halve literwater uit Brita filter, 1,5 min trekken. Deze donkergroene gekrulde thee, ziet er veel rommeliger uit dan de gestroomlijnde grasjes van bijvoorbeeld de gyokuro. Vast de meest ongeorganiseerde thee van Japan! Het droge blad heeft een mooie verse geur en ruikt naar lijnzaad en kruiden en cacao. Het natte blad heeft een frisgroene kleur, het leeft helemaal op!, met een pittige geur van bouillon en spinazie. De infusie is groen/geel en geurt naar nori en spinazie. In de mond geen astringentie, mooie zachte groentetonen en een Napoleon snoep zuurtje in de afdronk. De cacao helaas nergens meer te bekennen… De thee heeft een bovengemiddeld smaakgehalte en geeft ook geen droog mondgevoel bij afkoelen.

Zou ik per ongeluk meteen de juiste zetwijze hebben gekozen? Ik heb gelezen dat het vegetale van Tamaryokucha te vergelijken is met Sencha (maar minder astringent) en de lichte zoetheid met Gyokuro. De citrustonen en bessen-zoetheid zijn uniek voor Tamaryokucha. Hij is milder dan de meeste Japanse thee.Een vriend van velen, schat ik zo in.

Even een kaasplankje erbij

Even een kaasplankje erbij.
Even een kaasplankje erbij.

Feta heeft teveel zuren! De rijpe Chaource, witschimmel, is te hoog op smaak en in de combinatie komen bitters naar voren. De combinatie met dun gesneden Old Amsterdam is heel lekker; het pittige in de kaas haalt het hartige in de thee naar voren. De thee blijft overeind! Parmezaan is droger, minder vet en minder hoog van smaakvolume dan de Old Amsterdam en daardoor is er een mooie harmonie en een perfecte match qua smaakgehalte. Wel een beetje een beetje een saaie. Amsterdam is nou eenmaal spannender dan Parma!

Groene thee met oude kaas, lijkt misschien raar, maar: umami rules! Glutaminezuur is smaakloos, maar na koken, fermentatie of wat rijpen in de zon, breekt het molecuul af tot L-glutamaat, een aminozuur dat onze tong wél kan proeven; umami, ” hartig”. Het is een beetje als Chardonnay met battonage, die overigens ook perfect bij de Old Amsterdam kan.

Tweede en derde infusie

Ik ga voor een tweede infusie, op 80 graden en met 1 minuut trektijd. Het geur en smaakvolume heeft iets afgenomen, maar de smaak en het mondgevoel van de thee is nog steeds heel plezierig. Bij een 3e infusie op 85 graden en 1 minuut trektijd levert de thee teveel in.

Conclusie

De thee blijft twee infusies prima van smaak. De geur en smaakintensiteit neemt echter wel iets af. En ook niet onbelangrijk: ik ga groene thee steeds meer waarderen.

Twee andere watertemperaturen

Ook nog wel aardig om deze thee op twee andere watertemperaturen te proberen. 50 graden en 95 graden, beide ook met 20 gram per liter.

Op 50 graden is er na een minuut nog niks gebeurd. Ik laat de thee 5 minuten trekken. De kleur is nog steeds licht. De infusiegeur lijkt een beetje op de geur van het droge blad maar dan de afgezwakte versie. Vergeleken met de thee op 75 graden is de smaak minder verfijnd, heeft minder volume en geeft een bittertje.

Op 95 graden heeft de infusie een donkerder kleur. De geur heeft naast groente en bouillon ook iets geroosterds. De hoge temperatuur haalt de verfijning weg uit de thee. De astringentie is wat hoger, maar valt me nog mee. Ook het zuurtje in de finale is aanwezig.

Ik blijf bij mijn eerste weloverwogen zetwijze, met een stukje kaas!

Esther Meijer, docent van AnyTea

www.anytea.nl