Zoete thee

Onlangs hebben wij een andere auto gekocht.  Omdat de banden nog omgezet moesten worden reed ik op de dag van overdracht onze oude auto al vroeg naar de desbetreffende autodealer. Nog niet helemaal wakker mijmerde ik over de auto die ons bijna 10 jaar trouwe dienst heeft bewezen. Slechts een keer heeft hij ons in de steek gelaten; direct waarschuwde hij ons met alle controlelampjes die hij maar bezat. Het op sleeptouw genomen worden door de ANWB naar het dichtstbijzijnde servicecentrum vond mijn zoon zo “vet” dat hij dit voor geen goud had willen missen.

Maar met 300.000 km. op de teller zou je toch denken dat zich ook wel minder prettige momenten hebben voorgedaan? Ik herinner me weer die noodstop op weg naar Frankrijk, de kras op de motorkap die ik veroorzaakte omdat ik wilde voorkomen dat mijn zoontje een kras maakte . Verder was er op vakantie het scheurtje in het rubber van de draagarm wat  onschuldig was maar waarmee je niet met goed fatsoen van de camping af kon rijden zonder nagekeken te worden. Maar dit stelde allemaal niet zo veel voor vergeleken bij ” De klap”.

Ik werkte toen nog in Den Haag en had net mijn dochtertje van anderhalf naar het kinderdagverblijf gebracht. Door wegwerkzaamheden kon ik niet rechtsaf slaan maar moest ik wachten tot de tegenliggers voorbij waren zodat ik , even tegen het verkeer in, op de juiste weghelft kon komen. Terwijl ik stond te wachten werd er rechts van mij dus druk gewerkt , onder andere door een enorme shovel.  Het viel me op dat de shovel nogal dichtbij kwam….angstaanjagend dichtbij eigenlijk! De wielen alleen al waren hoger dan mijn auto en de bestuurder zat hoog in een cabine. Het was me inmiddels duidelijk dat hij me niet gezien had en in een flits probeerde ik te beslissen wat ik het beste kon doen. Ik besloot achteruit te rijden maar helaas was het al te laat en hij raakt me vol in het rechterportier, de kant waar zojuist mijn dochtertje nog zat….Ik voelde de auto omhoog komen en besloot het zinkende schip te verlaten, rukte het portier open en vluchtte. Inmiddels had een oplettende collega van de shovel-bestuurder gezien wat er aan de hand was en gaf hem snel een stopteken. De bestuurder had met zijn grote voertuig niet eens gevoeld dat hij mij geraakt had.

Iedereen was geschokt: de chauffeur van de shovel die zich schuldig voelde, een voetganger met een hondje die dacht dat ik verpletterd zou worden en niet in het minst ikzelf. De opzichter nam de leiding en dirigeerde ons naar de schaftkeet waar ook alle werklui op dat moment een bakkie kwamen doen. Ik voelde me hoogst ongemakkelijk tussen al die mannen en zat ook nog hevig te trillen na het gebeurde. Overigens waren ze allemaal even aardig op een na; een jonge knul die indruk wilde maken op zijn collega’s zat constant flauwe grappen te maken en mijn aandacht te trekken. Toen ik op het schadeformulier mijn gegevens in moest vullen zei hij dat hij daar wel een kopietje van wilde zodat hij me eens kon bellen voor een afspraakje. Langzaamaan begon mijn bloed te koken en er ontstond een confrontatie tussen ons die ademloos gevolgd werd door alle andere mannen. Ik merkte dat ik slecht en hakkelend uit mijn woorden kwam maar kreeg weinig vat op mezelf.  De opzichter had inmiddels thee voor me gezet. Hele vieze, sterke thee met wel 3 scheppen suiker en hij sommeerde me vriendelijk deze op te drinken. De tranen sprongen in mijn ogen, zo zoet was de thee. Toch bleef ik slok na slok nemen en merkte ik dat het ook wel kalmerend werkte. Waarschijnlijk steeg mijn bloedsuikergehalte weer tot een acceptabel niveau. Na weer een flauwe, vrouwonvriendelijke opmerking van de “grappenmaker” diende ik hem stevig van repliek en verliet ik waardig de keet…onder luid applaus en gejoel van de andere werklui…gered door een kop zoete thee!

Voor ik het in de gaten heb ben ik op mijn bestemming en parkeer ik voor de laatste keer deze trouwe auto. Het zal wel een sentimenteel vrouwending zijn maar het voelt alsof ik een goede vriend achterlaat. Thuis maar gauw een kopje thee als troost zetten….zonder suiker want zo’n schok is het nou ook weer niet…

Eén gedachte over “Zoete thee

  1. Hahaa wat een avontuur … even een clicheetje erin maar dit is toch echt een gevalletje Girlpower gecombineerd met Tea power:D En een kleine troost, het zal even duren maar naar een tijdje zal ook de nieuwe auto weer een goede vriend worden 😉 bedankt voor wederom een spannend en boeiend verhaal!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *